Hayat kısa, kayıyor avuçlarımızdan.. Sanırım en çok kaleme alınan, bin bir sözün karşılık bulduğu kelime ''HAYAT''. Nefes almak, Var olmak..
Daha anne rahmine düşerken hayata tutunan, sonra yavaş yavaş oluşan bedeninin farkına varan, annesine canan olan insanoğlu.. Dünyaya gözlerini ilk açtığı anda ben geldim heyyy haberiniz ola!! duyun sesimi diye çığlığı basan, görenleri hayrete düşüren o minicik beden ve mucizevi hayata geliş..
Zaman zaman tanıyor etrafını varıyor farkına doğrunun-yanlışın, iyinin- kötünün. Ve baştan seçiyor aslında mücadelesini, en başta galip geliyor annesine tutunarak… Düşe kalka büyüyor, ağlıyor, üzülüyor, kırılıyor, kırıyor… Fıtrat gereği seçmek zorunda kalıyor yürüdüğü yolu, o yolda mücadele veriyor önce kendiyle sonra diğerleriyle…
Yaşıyoruz öylesine fark etmeden; yürüdüğümüz yoldaki çınar ağacını, altında yatan yeni doğmuş kedi yavrusunu pas geçiyor, rengarenk ışıklı binaların arasında farklı hayatlar yaşadığımızı fark edemiyoruz. Kimin mutlu, kimin mutsuz kimin aç kimin tok olduğunu bilmiyoruz. Hayat denilen yoldan geçiyoruz da kim yaşıyor kim yaşamıyor bilemiyoruz.
Yalnızlaşıyoruz selamı kestikçe, modernleştikçe, teknolaştıkça.. Sıyrılıyoruz hayattan, aslında vazgeçiyoruz yaşamaktan, nefes almaktan… Mesela mahrum bırakıyoruz ciğerlerimizi orman yürüyüşünden ya da gökyüzünün denizle buluştuğu ufuk çizgisinin muhteşem görünüşünden mahrum bırakıyoruz gözlerimizi… İzin veriyoruz öğlen ezanının üzerimize okunuşuna çıkmıyoruz yataktan sanki kaçmıyormuş gibi zaman!! Ve aslında hep kaybediyoruz kitap sayfalarındaki aşkı, sevdayı ilahlaştırdığımız televizyon karşısında; yazık ediyoruz mis kokulu kahvelere, hatır bırakmıyoruz ne eşte ne de dostta… Karşılık bekliyoruz karşımızdakilerden ve bazen hayattan bile sanki o güçsüzde biz güçlüyüz gibi kibirleniyoruz..
Kaçıyor zaman yaşamaya çalıştığımız hayatın tam ortasından, kayıyor avuçlarımızdan sabun köpüğü misali kayboluyor baloncuklar gibi kısayım diyor ve geçip gidiyor bir ölüm acısıyla…