Depresyon, her yerde. Farklı farklı insan hikayelerinden kaynaklanan bir dizi semptom.
Depresyon, bir kapana kısılma, ayakların zincirle bağlanması. Buradan bakıldığında bir eylemsizlik durumu. Eylemsizlik ya da kısır bir eylem hali. Belki de dünyaya karşı eylemsiz bir manifesto? Ya da kendine karşı mı?

Depresyonun temelinde anlamsız bir varoluş yatar.Anlamsızlık hissi ve yabancılaşma, depresyonun en babasemptomlarıdır.

Dünyada var olabilmek varlık ve yokluk arasında dikiş tutturabilmeyi gerektirir. Yokluk ucuna yaklaştıkça varoluş anlamsızlaşır, birey topluma ve kendine yabancılaşır. Bu yabancılaşma, hareketsizlik ve eylemsizlik yaratır. Her şeyi içine çeken, emen o kara deliğe düşülür ve sonuç:Depresyon.


Depresyonun temeli diğer tüm patolojiler gibi çocuklukta saklıdır. Çocuklukta sevgi-anlayış-kabul üçlüsü kişiyi yetişkinlikte tüm bu patolojilerden uzak tutacak olan, koruyucu kalkanlardır.Ancak çocuklukta bu koruyucu kalkanlardan mahrum bırakılmak, bireyi tüm bu patolojilere karşı savunmasız hale getirir. Bireye çocukken nasıl yaklaşılırsa, birey hayatı boyunca kendisine ve diğerlerine öyle yaklaşır. Bu yüzden çocuklukta kabul ve sevgi görmek, hayat boyu zırh olur.


Zırhın yokluğu depresyona yol açar. Bu şekilde depresyon direkt bireye nüfus eder ve bireyin derisini zayıflatır, tüm etkilere açık hale getirir. Bu yüzden birey kendini her türlü etkiden sakınır ve korur. Hayatla olan bağlar koparılır, uzun bir mola verilir ve yabancılaşma kapıdadır.

Çocuklukta görülen muamele, büyüdükçe bireyin kendi iç sesine işler ve iç ses artık ebeveynlerin çocukluktaki sesi olur. -meli-malılar, gereklilikler, şartlar, koşullar iç sesin hakimidir artık. İşte bu sesin devamlılığında depresyon bireyin ruhunu kuşatmaya ve bireye hükmetmeye başlar.


Depresyondaki kişi, en çok kendi iç sesiyle kendine acı çektirir. Kendine karşı şefkat duymadan tüm yok oluşların yasını tutar. Acıyı öteler. Acı çektiği için değil, acı çekmekten korktuğu için acı tüm bedenine kök salar. Acıya karşı korku, korkuya karşı hareketsizlik gelişir. Bu hareketsizlik, belki de yok oluşun vücuttaki bir temsilidir.


Depresyonda İyileşme Nasıl Mümkün?


Hayata karşı verilen bu molanın süresi bize depresyonun şiddetini gösterir. Ne kadar uzun bir molaysa depresyon o kadar ruha işler ve kökleşir. Bu yüzden erken farkındalık, tüm diğer patolojiler gibi iyileşmeyi kolaylaştırır.

Hayatın üzerini kaplayan bu kara güneşi, aydınlığa çevirme sürecinde kesinlikle temas, en önemli noktadır. Yaşamla, bireyler ile temas ve depresyondaki kişinin duygusal olarak elinin tutulması, depresyonun panzehridir. Ancak bu şekilde bireyin derisi kalınlaşır, zırhı örülür. Bu eşlik ile birey, yaşama sırtını dönmekten yavaş yavaş yüzünü dönmeye evrilir.


Bunun yanında duyguları hissetmekten korkan bireye, ruhu besleyen duyguları her koşulda hissedebilmeyi öğretebilmek ve duygular ile birlikte kalabilme becerisini geliştirebilmek; hayata karşı duruşun iyileşmesi için gerekli bir merhemdir.


Ve son olarak var oluş içinde anlamı barındırdığı gibi, anlamsızlığı da barındırır. Bu yüzden varolma becerisi, anlamsızlık ve belirsizlik ile baş edebilme kapasitesinde saklıdır.