Sabah erkenden kalktım. Eşimin ve çocuklarımın kahvaltısını hazırladım. Ütülenecek elbiseleri ütüledim. Çocuklarımı tuvalete kaldırdım. Yanlarında beklemem gerekiyor, çünkü uyanamıyorlar. Elleriniz yüzlerini yıkarlarken onlara eşlik ettim. Kahvaltı sofrasına oturduk. Herkes kahvaltısını yaptı. Bulaşıkları makineye yerleştirdim. Kızıma seslendim “ kızııım haydi montunu giy”. Beni duymazlıktan geldi. Sanki konuşan bir kişi yokmuş gibi, tekrar ettim; haydi kızım montunu giy, çabuk çıkıyoruz… yine aynı şeyi yapıyordu… babasına seslendim, ahmeeet melek in montunu giydiriver. Bu kez Ahmet seslendi; “kızım haydi montunu giy”. Kızım yine duymazlıktan geldi. Bu kez montu aldım babası kollarından tuttu ben de montu giydirdim. Kapının önüne çıktık, eşim ve ben ayakkabılarımızı giydik. “Melek haydi kızım ayakkabılarını giy”, beni duymazlıktan geldi. Sıra babasında idi, haydi melek… ve oflayarak yine biz ayakkabısını giydirdik.
Aynı durum sofraya oturduğumuzda da ortaya çıkıyor. Kızıma seslendiğimde beni duymazlıktan geliyor. Babası tekrar ediyor. Sonra yine ben ve son olarak yanına gidiyoruz ve yanımıza getiriyoruz. Fakat hoşlanacağı bir etkinlik yapacaksak söylediğimiz şeyi hemen işitiyor ve her işini kendi başına yapıyor. Mesela “kızım alış-veriş merkezine gidelim mi?” ya da “kızım denize gitmek ister misin?” dediğimde hemen cevap veriyor. Dolaptan ütülemem için giysilerini seçiyor, giyiniyor, ayakkabılarını biz uyarmadan giyiyor. Davranışlarımızın ve iletişimimizin iyi olduğunu düşünüyoruz. Sonuçta ilgili anne babalarız fakat nerede hata yaptığımızı anlayamıyoruz.
Peki çocuklarımızın davranışları neden bu yönde gelişir?
Yukarıda anlatılan olayla ilgili danışanımla elbette çalıştım. Fakat bunun öncesinde benzer bir durumda danışanımın farkındalığına vardığı bir süreci aktarmak istiyorum. “ders çalış dediğimizde tabii ki babacığım diyor. Sorularımıza hemen cevap veriyor fakat söylediği şeyi yapmıyor. Ama yapacağını söylemiştin oğlum dediğimizde unuttum ya da hemen yapayım diyor fakat sürekli erteliyor.”
Birkaç seans sonra baba çocuğu ile gelişen şu diyaloglarını anlatıyor ve açıklıyor. İşten yorgun geliyordum. Gelir gelmez oğlum “ hadi baba parka gidelim” diyordu. Yemeğimizi yiyelim biraz dinlenelim sonra bakarız”. Başka bir gün “Baba yarışçılık oynayalım mı?” diye sordu. Birazdan dedim. Sonra unuttum.
Danışanım bu diyalogları anlatırken birden durdu. Bekledim… ne olduğunu sordum. Meğer bunu ona ben öğretmişim dedi…
Çocuklarımızı daha küçük yaşlardan itibaren farkında olmadığımız olumsuz davranışlara, yanlış iletişim şekillerine alıştırıyor olabiliriz. Bebeklik dönemi de dahil çocuğumuz yetişirken verdiğimiz sözel yönergelerin takibini yaparak hayata geçmesini sağlamalıyız. Örneğin kızım montunu giy diyorsak, bunu birkaç kez tekrarlamak yerine, bir kez söyledikten sonra ona bunu yapması için fırsat vermemiz ardından da yanına hemen gidip montunu alması ve giymesi için yakından ilgilenmeliyiz. Aksi taktirde yönergemizi takip etmezsek çocuk şunu düşünür (annem bir kez söylediğinde değil birkaç kez söylediğinde hatta, bağırdığında söylediği şeyi gerçekten yapmamı istiyor), ya da (nasıl olsa söylediği şeyi takip etmiyor, üzerinde durmuyor yapmama gerek yok) . işte defalarca aynı iletişim hatasını yapmamız çocuğumuza bu yanlış iletişim şeklini öğretmektedir.
Unutulmamalıdır ki her çocuk iyi yönleri ile tektir biriciktir, fakat hataları ile de tek ve biriciktir. Ortada düzeltilmesi gereken yanlış bir davranış ya da hatalı bir iletişim biçimi varsa çocuk ve aile ile birebir çalışmak gerekir.
Önerim; çocuğunuzla geçirdiğiniz diyalogları not alın. Kelimesi kelimesine konuşulanları olduğu gibi yazın. Ve bunu sakin bir kafa ile okuyarak değerlendirin. Elbette işin içinden çıkamadığınız zamanlar olacak. İşte tam bu sırada biz uzmanlar devreye giriyoruz. Size yardımcı olmak için varız. Sevgiler…