Nice zamandır ölüm düşüncesi ile meşgul zihnim. Kendimi ölümle ilgili şakalar yaparken, ölüm üzerine kitaplar okurken, canım kızımın ölümünü hayal ederken buluyorum. Artık bu dünyada olmayan dedem, anneannem gibi kıymetlilerimi daha çok özler oldum şu sıralar.
Ölüm ne müthiş, bir o kadar da ilginç bir hakikattir. Doğduğumuz anda ölüme koşar buluyoruz kendimizi. Fakat özellikle dikkat etmezsek bu koşunun farkında bile olamayabiliyoruz. Öylece oyalayabiliyoruz kendimizi. Daha da ilginci “vakit öldürebiliyoruz”, aslında her geçen anın bizi biraz daha öldürdüğünü unutarak. Ölümle yaşamak insana mahsus bir şey. Çünkü bir tek insan ölümlü oluşunun farkında. Her nefis/canlı ölümü tadacaktır; fakat ölümü tadacağının bilgisine sahip olmak sadece insana mahsus bir özellik. Zaten insanı diğer yaratılmışlardan ayıran en temel özellik bilgi sahibi olma ve farkında olabilme melekesi değil mi? Dolayısıyla yaratıcı “mesele”den münezzeh olduğu ve insan dışındaki yaratılmışların da “mesele” algısı olmadığına göre ölüm, sadece biz insanoğlunun “mesele”si.

İsmet Özel’in bir kitabının girişinde şöyle bir alıntı vardır: Bana bu mesele zordur demeyin; zor olmasaydı mesele olmazdı! Ölüm insanoğlunun en temel meselesi. Hatta o kadar temel ki bazı terapistler, ölümün bütün psikopatolojinin temelinde yatan olgu olduğunu düşünüyorlar. Hayatımızı nasıl yaşayacağımızı ölüme nasıl yaklaştığımız belirliyor aslında. Hayatla ilişkimiz ölümle ilişkimiz üzerinden şekilleniyor.
Ölüm bazıları için o kadar korkutucudur ki onu çok uzakta tutmak gerekir. Bu yüzden hep tetiktedir ölümü uzakta tutma çabası güdenler. Hayatın getirdiği her işareti ölümle ilişkisi üzerinden algılarlar. Sağlıklı yaşamak, uzun yaşamak, hatta mümkünse hep yaşamak arzusundadırlar. Hastalıklar, tehlikeler, huzursuzluklar bir an önce halledilmesi gereken sorunlardır. Ölümsüzlük arzusu insanoğlunun temel zaafı: Şeytan Adem ve Havva’ya ölümsüzlüğü vadetmişti onları yasak ağaca yaklaştırabilmek için. Bazıları için ölüm dalga geçilebilecek, alaya alınabilecek bir şeydir. “Ölüm dediğin nedir ki? ben varken o yok, o varken ben yokum!” tavrındadırlar. Ölümün üstüne üstüne gidenler, yedi kat göklerden yeryüzüne atlayanlar, hastalıkları umursamayanlar daha çok bu grupta yer alırlar. Ölümü uzakta tutma çabası güdenlerle ölümü umursamayanlar farklı cümlelerle de olsa aynı şeyi söylüyorlar: ”ölümü kabul etmek”i beceremiyorum. Ben de çok kolay bir şeyden bahsetmediğimin farkındayım. Ölümü kabul etmeyi becerebilen kaç kişi tanıyorum ki hayatımda? Ya da ben ne kadar kabul edebiliyorum bu ezeli ve ebedi yol arkadaşımı. Ya siz…

Psikoterapist Yusuf BAYALAN

http://yusufbayalan.blogspot.com